4 Eylül...
Lise...
Okulun ilk günü...
Hazırlıklar...
Yeni bir başlangıç...
Gerçekle yüzleşme...
Hayata ilk adımlar...
Üniversite hazırlığına az kaldı....
İşte böyle. Biraz gerginiz. Kızımız liseli oluyor. Aynı okula devam etse de; yeni bina, yeni öğretmenler, yeni sistem, yeni dersler, sbs'den derece alıp bir yıl hazırlık okumuş "genius" grubun ortaokuldan gelenlerle karışması sonucu oluşacak homojen yapının sindirilmesi......... gibi bir sürü bilinmez ile ilgili endişeliyiz.
"Biz" kim miyiz?
Eşim ve ben; tabii ki!
Aslında kızım bunlardan ziyade; dizaltı çorap mı giyilecek?, saçlar açık bırakılıyor mu?, hangi ayakkabı alınacak?, herkes makyaj yapıyor, bende yapabilir miyim?, kantinden hamburger yiyebilir miyim? sınıfımda kimler olacak? eteğimin boyu yeterince kısa mı?.... gibi daha farklı konulara odaklanmış durumda.
Bu da bir nevi çatışma ortamı yaratıyor ev içinde. Benim beklentim biraz odaklanma, okula hazırlanma, ne bileyim mesela eve gelen okul kitaplarına şöyle bir göz atma... Ama yok, tatilde son günler ya. Ne kadar TV seyretsem kardır, ne kadar telefon geyiği yapsam yanıma kar kalır fikrinin önünü alamıyorum. Uyku deseniz neredeyse öğlene kadar. İlk kez bu yıl uyuyacağı tuttu çocuğun. Oysa bu yıla kadar yaz kış en geç 9:30da kalkılırdı. İki gün sonra sabah 6:30 da nasıl kalkacak çok merak ediyorum. Ya da sınıfta nasıl uyanık duracak? Yaşayıp göreceğiz herhalde.
Ben bu laylaylom hali görünce, daha okul açılmadan söylenip duruyorum elimde olmadan. Cevaplar da bir tuhaf... "Ne zaman çalışmadığımı gördün ki anne? Ne zaman ödev yapmadım ben? Dersi derste dinliyorum zaten.." Her konuda verecek bir cevabı da var artık bizim ergenin. Bir de sinirli ki sormayın. Evden yüksek gerilim hattı geçiyor adeta.
Anlayacağınız bizim evde lise biraz gergin geçecek gibi. Yan komşumun bebeğine yemek yedirirken nasıl zorlandığı ile ilgili anlattıklarını dinlerken elimde olmadan; "Çocukları değişelim mi?" dedim geçen gün. Sonra da utandım. İnsanlar beni yeni tanıyor "deli mi ne?", diyecekler... Oysa bebeklik halleri ne güzeldi kızımın. Evet yemek yemezdi O da ama, otur otur, kalk kalk. Herşey çok daha kolaydı. Özlüyorum o zamanları ne yalan söyliyeyim.
Allah sağlıklı ve bereketli bir ömür versin kızıma diyorum gene de. Daha yaşayıp göreceğimiz neler var acaba önümüzde?
Lise...
4 Eylül...
Yeni bir başlangıç...
Macera...
Heyecan...
Korku...
Adrenalin...
Stres................
Sevgiyle...
Not: Bir süredir Blogger uygulamasındaki bir sorun nedeniyle bloguma fotoğraf yükleyemiyorum. Yazılarımı bu sıkıcı ve renksiz haliyle de okuduğunuz için teşekkür ederim...!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder