İŞLEYEN DEMİR....

Her sabah saat 6:30'da uyanıyoruz kızımla. Kızıma kahvaltı hazırlamak, kısa bir sabah sohbeti ve 07:10'da onu okula yolculamanın ardından küçük kızım(!) Zeytin'i saat 7:12'de sabah yürüyüşüne çıkarmak, eve dönünce duş, hazırlanma, 8:30'da hafif bir kahvaltının ardından evden koşarak çıkmak... Önümüzdeki 9 ay boyunca yani okullar tatil olana kadar her gün, dakikalarla sabit programım bu.

Öyle bir otomatiğe bağlıyorum ki zaman içinde kendimi, tıkır tıkır çalışıyor makine. Tek sıkıntım Zeytin'de otomatiğe bağladığı için kendini aynı program haftasonları da onun için bu şekilde işliyor. Yani Cumartesi, Pazar günleri de saat 7:12'de yürüyüşünü yapmak istiyor.


Akşamları da erken yatamamak gibi bir durumum olduğundan gündüz kendimi ne kadar dinç hissetsem de, gece pilim bitiyor.

Hele bu sabah uyanıp da İstanbul'un o kapkaranlık, soğuk ve yağmurlu sabahlarının başladığını görünce biraz moralim bozuldu. Köpek konusunda biraz tecrübesiz olduğumdan bu sabah ki yürüyüşte elime şemsiye alma hatasına düştüm. Bir elimde şemsiye, bir elimde Zeytin.... Henüz eğitim almadığı için öyle bir çekiştiriyor ki, bir yandan da düşmemek için dengemi sağlamaya çalışıyorum yürürken. Bu arada Zeytin arada şemsiyeye kıl olup üzerime atlayıp zıplıyor, bir de onu zapt etmeye uğraşıyorum. Bayağı bir eziyetli oldu bu sabah Zeytin'in gezintisi.... En kısa zamanda kendime kapşonlu bir yağmurluk edinmeliyim, yoksa bu eziyet sakatlanmalı bir kazayla sonuçlanabilir.

Her şeye rağmen sabahları güne bu kadar erken başlamak, üzerine bolca orman havası ve oksijen soluyarak yürüyüş yapmak kendimi çok daha güçlü ve sağlıklı hissetmeme yol açtı. Yeni evimize taşındığım günden beri işimde çok daha konsantre olduğumu fark ettim. Daha hızlı düşünüp, daha doğru karar alabiliyorum sanki. Bir süredir şikayet ettiğim unutkanlığım azaldı. Daha pozitifim. Her anlamda, hoşgörümde artış oldu.

Kısacası sağlıklıyım. (Çok şükür !)

Ara ara bıkkınlık hissim olsa da ışıldıyorum, işleyen demir misali....

Sevgiyle...