İSTANBULLU OLDUM MU ACABA?...

İstanbul'a taşınalı 18 yıl (vay canına....), Çekmeköy'e yerleşeli ise neredeyse 2 yıl oluyor. Zaman su gibi akıp geçiyor.
İstanbul'a ilk geldiğimizde ben 27 yaşındaymışım. Allahımmm nasıl geçti habersiz, o güzelim yıllarım!!! Gerçekten böyle söyleyivermek kolay, ama düşününce neler sığmış o yıllara...
İyi günler, sıkıntılı günler, annelik heyecanı, araya bir kaç yıllığına giren Almanya macerası, çocuk büyütme, iş yoğunlukları, okul maceraları, mutluluklar, hüzünler, seyahatler,... Saymakla bitecek gibi değil aslında.

İstanbul'lu oldum mu? Hala pek olamadım galiba. Hala aklımda hep İzmir, hep Ayvalık varken, pek olamıyor maalesef.

Çok sevdim gene de bu şehri. Özellikle koşuşturmasına, hızına bayılıyorum. İzmir'e iş ya da aile ziyareti için gittiğimde, oradaki hayatın hala ne kadar yavaş aktığını görmek, her seferinde beni şaşırtmaya devam ediyor mesela. Her konuda seçeneğin fazla olması çok hoşuma gidiyor. Yemeğe çıkacaksak, neresi diye her seferinde kararsız kalıyoruz. Sinemaya gitmek için, tiyatro izlemek için, hafta sonu programı yapmak için hep düşünüp karar vermeniz lazım. Yaptığınız ve memnun kaldığınız bir programı ikinci defa tekrarlamanız hiç de kolay değil. Çünkü, araya başka seçenekler, ya da programlar her zaman girebiliyor.

Zorlukları yok mu, ohooo o kadar çok ki. Trafiği örneğin, insanı yaşlandırabilir. Kalabalığı bunaltıp, çıldırtabilir. Mesafelerin uzaklığı sosyalleşmenizi engelleyebilir. Şöyle bir örnek vereyim, biz İstanbul'da yaşayan kolejli kızlar olarak sık sık toplanalım diye program yaparız, ama hiç bir sene iki kereden fazla buluşmayı beceremeyiz. Çünkü; bir türlü ne ortak bir gün, ne de ortak bir program saptanabilir. Herkes yoğun, herkes meşgul... O yüzden İstanbul'da yeni dostluklar kurmak bence pek kolay değildir. Yeni bir arkadaşlığı geliştirebilmek için, zaman ve emek gerekir ama, kimsede ne zaman ne de emek harcayacak hal pek yok maalesef. O nedenle, iyi arkadaşlara sıkı sıkı sahip çıkmak gerekir.

Ama bir boğaza indiniz mi??? Ah, o boğaz havası, şimdi erguvan zamanı da yaklaşıyor! O esinti, o tuz kokusu... O manzara... Sadece bakmak lazım görmek için. Koklamak lazım hissetmek için. Rüzgarlı bir günde tekneyle karşıya geçerken üşümek pahasına dışarıda oturup, denizden kopup gelecek bir kaç damlayı yakalamak lazım. Kısacası İstanbul'u yaşamak lazım. Evlere, sitelere kapanıp kalmamak lazım. Ara sıra Taksim'e, Nevizadeye, Nişantaşına, Kadıköy'e, Moda'ya, Bağdat Caddesi'ne gidip kalabalıklara karışmak lazım. Balık pazarına, Kadıköy çarşısına gidip mis kokulu tezgahların arasında gezinmek lazım. Beşiktaş'ta, Ortaköy'de denize karşı bir kahve içmek lazım.

 

İstanbul'u her şeyiyle yaşamak lazım.  İmkanlarını, çeşitliliğini, zenginliğini, hatta pisliğini, kalabalığını, betonlaşmasını, trafiğini... İşte, o zaman ya çok seversiniz, ya nefret edersiniz. Biz fırsat buldukça, elimizden geldiğince yaşamaya çalışıyoruz. Ve çoğunlukla seviyoruz. İnsanoğlu daha da fazla mahvetmeden, kupkuru, sevimsiz yapılaşma daha fazla artmadan doğasını yaşamaya gayret ediyoruz.Gene de ileriki yaşlar için fazla abartmayıp bir sahil kasabasına kaçmak lazım diyoruz.

Hatırlar mısınız, bir süre önce domuzlar İstanbul'da şehre indi diye haberler yapılmıştı. Yapılaşma ve doğa katliamı İstanbul ormanlarında yaşayan zavallı hayvanları aç kalıp şehre inmeye zorlamıştı. Biz Çekmeköy'deyiz. Üçüncü köprü bağlantı yolları Çekmeköy ormanlarını çok etkiledi maalesef. Oturduğumuz site de ormanın kıyısında ve dün akşam site girişimizde neyle karşılaştık biliyor musunuz? Bir tilkiyle... Arabanın farları ile zavallı hayvan site giriş yolunun ortasında kitlendi kaldı. Ben hem fren yapıp, hem de o şaşkınlıkla kızıma, "Aaaa, bak fox, fox! " diye bağırmışım. Şehirde yol ortasında bir tilki görme fikri o kadar absürd gelmiş olsa gerek ki, tilki demeyi akıl edememişim. Bir süre o bize, biz ona korku ve şaşkınlıkla baktık, sonra hayvancağız açık araziye doğru kaçtı gitti. O kadar acıdık ki, mutlaka açtı, mutlaka yolunu şaşırmıştı!

İşte İstanbul böyle garip bir yer, boğazda sürüklenen domuz da, şehir ortasında yol kenarında tilki görmek de olası...
Gene de vazgeçemiyoruz şu İstanbul'dan...! Her gün pek çok şeye şaşırsak da seviyoruz galiba...

Sevgiyle...